حضرت زینب

حادثه‌ی جان سوز اسارت اهل‌بیت علیهم السلام  و درکتابهایی مثل ارشاد مفید، بحارالأنوار علامه مجلسی، لهوف سید ابن طاووس و کامل‌الزیارات و ناسخ التواریخ به این گونه چنین نوشته‌اند[1]: عمر‌سعد روز یازدهم فرمان داد اهل‌بیت علیهم السلام  را بر شترهای بی حجاز یا شترانی که محمل‌های شکسته‌ای بر آنان بود، سوار کردند و امام زین العابدین (ع)  را بر شتری عریان ...

صحبت از حضرت زینب (سلام الله علیها) است؛ آن بانوی عزیزی که علم و شجاعت و همه کمالات انسانی را از پدر و مادر بزرگوار به ارث برده بود. او در دامن پاک فاطمه کبری (سلام الله علیها) و در محضر امیر مؤمنان رشد یافت.

امام حسین (ع) هنگام دیدار ، به احترامش از جا برمی خاست . زینب کبری ، از جدش رسول خدا و پدرش امیرالمؤ منین و مادرش فاطمه زهرا علیها السلام حدیث روایت کرده است

ولادت تو حلولِ «غیرت» بود، در نامِ «زن»

زینب ملقب به «ام کلثوم » که در فضای چنین خانواده ای رشد می یافت، از همان نخستین روزهای کودکی، با مشکلاتی مواجه شد که تحمل آن ها برای غیر او کاری بس دشوار می نمود

خداحافظ، ای زخم های دلت یادگار نینوا! دیگر امشب به مرور خاطرات سرخ پرپر شدن کبوتران نخواهی پرداخت؛ که تو نیز کبوترانه کوچ خواهی کرد تا به کاروان آسمانی حسین بپیوندی.

طراز المذاهب از بحر المصائب نقل مى کند: روزى حضرت علیا مخدره زینب(س) نزد حضرت سجاد(ع) آمد. حضرت چون چشمش به آن مخدره افتاد، فرمود: اى عمه، دیشب در عالم رؤ یا چه دیدى و از مادرت فاطمه چه شنیدى؟ آن مخدره عرض کرد: تو از تمامى علوم آگاهى

روایت شده است که حضرت زینب (س) و همراهان، کنار قبر مادرشان زهرا(س) (یعنى حدود و سمت قبر آن حضرت) رفتند. در آن جا نیز شیون به پا شد، زنان و مردان مدینه ، آن چنان مى گریستند که گویى محشر شده است.

تاریخ او را ندیده، چرا که حیای او مانع از آن شده است و مادرش فاطمه علیه السلام توصیه کرده است که: برای زنان بهتر است که آنان مردان را نبینند، و مردان [نیز] آنها را نبینند.

به بهانه فرا رسیدن ولادت فرشته زیبایی و بیت الغزل شکیبایی حضرت زینب (سلام الله علیها)